Cynamonowiec cejloński to gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych. Inne nazwy to także cynamon prawdziwy, oraz meksykański, ta odmiana charakteryzuje się jasnobrązowym kolorem, wpadającym w pomarańczowy, oraz lekko słodkawym smakiem. Pochodzi z obszarów o tropikalnym klimacie w Indiach, Sri Lance i Birmie, introdukowany został w Afryce, na wyspach Pacyfiku, Karaibach. Jest uprawiany w Azji, Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej.

Drzewo osiągające 10 m wysokości. Egzemplarze uprawne nie przekraczają trzech metrów ze względu na ciągłe przycinanie trzyletnich pędów, z których uzyskuje się przyprawę.
Liście duże, podłużne, za młodu jaskrawoczerwone, później ciemnozielone z białymi nerwami. Mają długość do 22 cm i szerokość 5 cm, są krótsze i szersze od liści cynamonowca wonnego. Kwiaty nieprzyjemnie pachnące, małe, żółte i niepozorne, zebrane w luźny, wiechowaty kwiatostan. Złożone są z 6 działek okwiatu, jajowatego słupka z szyjką i pręcików w czterech okółkach Owoce sinozielone pestkowce. Młode pachną terpentyną. Pień – kora cienka, papierowata, barwy jasnobrązowej.

Roślina przyprawowa. Przyprawą jest kora, którą pozyskuje się 2-3 razy w roku podczas pory deszczowej. Ścina się pędy o długości ok. 3 m i średnicy ok. 2,5 cm. Korę ze ściętych gałązek poddaje się krótkiej fermentacji i oczyszcza z korowiny zewnętrznej oraz wewnętrznych resztek łyka. Powstałe paski kory są następnie suszone na słońcu. W czasie tego procesu przybierają charakterystyczną żółtobrązową barwę i zwijają się z obu stron paska kory, tworząc złączone dwie rurki, nazywane w handlu laskami. Tak przygotowany surowiec nosi nazwę cynamonu.

Cynamon stanowi bardzo dobre źródło żelaza, wapnia, manganu, fosforu oraz potasu. Znajduje się w nim także aldehyd cynamonowy, który wykazuje właściwości przeciwnowotworowe oraz epikatechina, związek chemiczny należący do grupy flawanoli, bezpośrednio poprawiający krążenie.